Sīsapāvana sutta – W lesie różanym – SN56.31

Jednego razu Budda przebywał nieopodal miejscowości o nazwie Kosambī, w lesie drzew różanych. Wtedy Budda wziął do ręki kilka liści drzew różanych i rzekł do mnichów: „Jak myślicie, mnisi? Czego jest więcej: tych kilka liści w mojej dłoni, czy wszystkich w lesie ponad mną?”

„Panie, te kilka liści w Twojej dłoni to w porównaniu bardzo mało. Jest znacznie więcej liści w lesie ponad nami.”

„Analogicznie, w porównaniu do tego czego nauczam, jest znacznie więcej tego co poznałem o wszechświecie poprzez bezpośredni wgląd, ale czego wam nie przekazałem. To czego was uczę to w porównaniu bardzo mało. Dlaczego nie nauczam was reszty rzeczy, które poznałem? Ponieważ nie są one korzystne ani istotne w kontekście fundamentalnej praktyki duchowego życia. Nie prowadzą one do odczarowania, odpuszczenia, zatrzymania, pokoju, gnozy, przebudzenia, Nibbāny. Dlatego ich nie nauczam.

A czego nauczam? Nauczam czterech szlachetnych prawd: to jest dukkha, taka jest przyczyna dukkha, taki jest koniec dukkha, taka jest praktyka prowadząca do końca dukkha.

I dlaczego tego nauczam? Ponieważ to jest korzystne i istotne w fundamentalnej praktyce duchowego życia. To prowadzi do odczarowania, odpuszczenia, zatrzymania, pokoju, gnozy, przebudzenia, Nibbāny. Dlatego tego nauczam.

Dlatego powinniście praktykować medytację…”

SN56.31 – Sīsapāvana sutta – https://suttacentral.net/sn56.31/en/sujato